Wel eens een gier van dichtbij gezien? Een excursie naar de gieren mag niet ontbreken, als je een paar dagen op bezoek bent in de buurt van Faia
Op pad met de jeep
Vroeg in de ochtend spreken we af in een klein dorpje aan de rand van Faia Brava: Algodres. We stappen over in een jeep. De weg gaat over in de hobbelig zandpad. Dat pad wordt steeds wilder, maar de jeep trekt zich er gelukkig zonder problemen doorheen. Schuddend en grommend vorderen we langzaam maar gestaag. Het is mei. In Faia Brava betekent dat een weelderige bloemenpracht. Als we bij de nieuwe observatiehut aankomen, dan staat het bleke ochtendzonnetje er prachtig op. De hut is van hout. De kant waar we de vogels verwachten is gecamoufleerd met ‘bladeren’ en er is een raam. Net als in een politiebureau: doorzichtig vanaf onze kant in de hut, maar andersom is niets te zien. De vogels zien straks hun eigen spiegelbeeld en ons niet. Wij daarentegen hebben een fantastisch zicht. Stil zijn moeten we wel zijn. De gieren zijn groot en zien er machtig uit, maar zijn eigenlijk juist heel schuw. Als ze maar iets horen dan vliegen ze snel weg. Om ze dan weer naar deze plaats te lokken en gerust te stellen, dat valt dan niet mee. We zitten met vier mensen dus muisstil in de hut. Onze gids Armando gooit het slachtafval neer dat hij bij de lokale supermarkt heeft gehaald. Het ziet er niet echt aantrekkelijk aan. En hoewel we niets ruiken in de hut, kan ik me er van alles bij voorstellen. Armando verspreidt het vlees zorgvuldig. Grote stukken, kleine stukken, op de grond, tussen stenen, op een tak. Hij hoopt dat we naast de grote vale gier ook de kleinere en zeldzamere aasgier gaan zien. En misschien nog wel meer dieren.
Een paar gieren komen snel. En dan…
Zodra Armando de jeep wegrijdt, komen een stuk of zes vale gieren haastig aanvliegen. Ze doen zich tegoed aan de ruime portie vlees dat neergelegd is. Ze kunnen het zelfs niet op. We twijfelen even: gaan we nu weer weg, of blijven we wachten? Misschien komen er meer gieren? Er ligt nog voldoende vlees. We zitten een half uur, 40 minuten, als we ineens een slagschaduw voorbij zien trekken. En ja, verdomd, weer een gier. En nog één, en nog één, en dan een hele groep. We tellen meer dan 70 vale gieren. Wat een spektakel! Walt Disney overdrijft niet. Gieren bewegen zich echt zoals in die films. Ze rukken aan pezen en botten, laten elkaar soms zien wie de baas is. Dat doen ze stampend met poten en fladderend met hun machtige vleugels. Ondertussen maken ze een krassend geluid. Je hoort de botten tegen de rotsen kletteren. Het past helemaal bij het beeld. Ook de aasgier laat zich zien. Parmantig en zelfbewust stapt de kleine vogel tussen de troep grote broeders. Het zijn er twee. Het is grappig om te zien hoe het gedrag van deze vogels afwijkt. Terwijl de vale gieren hun buik luidruchtig vol eten, zijn de twee aasgieren vooral met elkaar bezig. Ze vergeten bijna dat er allemaal lekkers voor ze ligt. Bovendien vliegen er kleine prachtige vogels tussendoor. Ik ken de naam niet, maar het is een lust om hun blauwige verendek te zien en hun ranke lijf. Ze pikken kleine stukjes vlees tussen de takken, waar Armando ze verstopt heeft. Even krijg ik de associatie met paaseieren zoeken 
We worden ondergedompeld in dit spel op leven en dood; kunnen eten, of niet. De beelden van de vogels blijven nog dagen op mijn netvlies staan. Van harte aanbevolen. Kijk ook de video op Facebook van Faia Brava.
Laura, bezoeker van Faia Brava